De luiers bij de Plus zijn in de aanbieding, deze geldt tot 02 januari 2016 dus grijp je kans! Een mooie gelegenheid voor mij om eens naar de Plus in Geleen te gaan. We komen daar eigenlijk niet veel, maar voor die 3 voor de prijs van 2 aanbieding rijd ik graag wat om:)
In de winkel blijkt het erg druk, iedereen moet opeens op zondag boodschappen doen, logisch want de voorraden in huis zijn tijdens de kerstdagen flink geslonken en met deze gratis en voor niets kerstdag erbij wil je stiekem nog wel een dagje genieten… De drukte in de winkel is voor mij niet iets waar ik heel gelukkig van word, dus snel de luiers pakken en bij de snelkassa afrekenen.
Gelukkig viel de rij daar mee, een stuk of vier wachtenden voor me dus prima dat houd ik wel vol. Voor me staat een meisje wat alleen een pak houdbare melk in haar handen heeft, nog steeds niets aan de hand dus. Maar opeens komen er een jongeman en een opgemaakt meisje bij haar staan met twee compleet gevulde mandjes, het pak melk is met een factor 30 vermenigvuldigd. Nu vind ik het niet zo’n probleem dat iemand met veel boodschappen voor mij staat dus ik denk van ach laat maar zitten ze zullen wel haast hebben. Totdat blijkt dat zij niet alles in 1 keer willen afrekenen maar ieder mandje apart. Nou is mijn irritatie-grens toch bereikt en ik zeg tegen de twee “aansluiters” of ze nu alle boodschappen apart willen afrekenen of bij elkaar? En dan begint het relaas:
“Wat heb ik met jou te maken vriend!? begint de jongeman. Gelijk sluiten de dames zich bij hem aan en beginnen een tirade tegen mij alsof ik al hun boodschappen in een keer onder gekotst heb. “Wat moet jij mafkees, wie denk je wel dat je bent!?” “Bemoei je met je eigen zaken”, “We hebben niets met jou te maken”..
“Niets met mij te maken?” zeg ik verbouwereerd. Ik vraag toch alleen maar of jullie allemaal gezamenlijk afrekenen of niet? Het pak-melk-meisje gaat ondertussen wel overstag en besluit haar vriendje en vriendinnetjes spulletjes tegelijk af te rekenen. De andere twee zijn het daar niet mee eens en vinden dat ik mijn “bek moet houden” en niet moet zeiken.
Ik besluit me niet druk meer maken over die boodschappen van hen. Echter ik zeg nog wel wat over de jongeman zijn manier van praten tegen mij. Hij begint kwader en kwader te worden en gaat met z’n magere scharminkel-figuurtje tegen me aan staan. Hij probeert zich duidelijk groot te houden tegenover zijn vriendinnetjes.. Helaas stort zijn hoogmoedigheid voor mijn en de ogen van tientallen andere wachtenden in. Hij geeft zich niet gewonnen dat is hem aan te prijzen. Maar mijn kalmte irriteert hem mateloos. De verstandigste van de drie trekt hem weg en zegt dat ik het niet eens waard ben om tegen te praten en te bekijken..
Maar goed ik heb mijn punt gemaakt. Dat ziet ook een kassadame die mij naar een andere kassa begeleidt. Ik mag met mijn pampers langs ‘de drie’. Uiteraard krijg ik nu nog meer verwensingen naar mijn hoofd geslingerd, waaronder “Schrijf een boek!” (!?) en dat vond ik nog het meest frappante want daar moest ik hen gelijk in geven, ik moet dat inderdaad eens doen, een boek schrijven. Ik heb besloten het er maar bij te laten en vervolg mijn weg.
Het irritante aan mezelf is dat ik tijdens het naar huis rijden mezelf op wat vooroordelen betrap. Gelukkig schakel ik snel weer over tot de orde van de dag en besef dat dit gelukkig maar uitzonderingen zijn… Om mijn laatste restje ontgoocheling weg te krijgen schrijf ik nu geen boek zoals mij geadviseerd werd, maar dit blogje.
En nu ben ik weer helemaal vrolijk, maar dat komt meer door de lach van mijn kleine poep- en plasfabriekje toen hij wakker werd..
Van dwangneuroot naar duizendpoot 