HOCD

Voor OCD’ers:

 

SPIKE ALERT!

Hokjes denken is zooooo OCD….

Ok, ik ga een ontboezeming doen waar ik heel veel moeite mee heb.
Zoals velen van jullie weten heb ik vaak last van dwanggedachten. Deze zijn agressief of seksueel van aard. Vandaag heb ik het eens over de tweede:
Ik heb me eens ernstig verdiept in mijn HOCD (bang om homo te zijn / worden). Waarom heb ik deze gedachte en is het wel OCD? Ben ik niet gewoon homo? Ik heb een schat van een vriendin, een lieve zoon en zou dus gelukkig moeten zijn. Meestal ben ik dat ook, maar er zitten periodes bij waarin het helemaal niet goed gaat. De HOCD speelt dan behoorlijk op en ik heb het gevoel in één grote leugen te leven.
“Mijn vriendin is slechts een dekmantel voor mijn verborgen homoseksualiteit.” Vervolgens bespreek ik dit met haar en ja, dat zijn gewoon rot gesprekken. Zij geeft zoals altijd aan dat het dwang is maar ikzelf twijfel daaraan. “Zij zegt dat het dwang is omdat ze anders bang ik dat ik haar verlaat”
Kennen jullie de Kinsey Scale? Zo niet is best interessant, je kunt hier kijken in hoeverre je homo, bi of hetero bent (jaja stom dat dat getest kan worden en we moeten niet in hokjes denken). Bij mij kwam er hetero uit, maar niet helemaal…
Het lastige is bij mij als volgt, ik weet van mezelf dat ik niet 100% hetero ben. Zoals zovelen fantaseer ik wel eens over hetzelfde geslacht. Het opvallende is dat dat mij prikkelt, ik schrik me rot want dat is niet wie ik denk te zijn.. Deze schrik heb ik al vanaf mijn 24e, toen fantaseerde ik er voor het eerst over. Ik vind een eventuele bi-curious of bi-seksuele status helemaal niet zo erg. Wat vind ik dan wel erg? Ik schiet een beetje door, ik denk bij of na het hebben van een same-sex fantasie (waar ik in eerste instantie dus geen moeite mee heb) direct dat ik een relatie moet met hetzelfde geslacht. Dat ik het dus uit moet maken met mijn vriendin en dat ik al mijn hele leven in één grote leugen leef. Een relatie met een vriend kan ik me echter absoluut niet voorstellen en gezellig leuk knuffelen / zoenen / lepeltje lepeltje liggen met een man al helemaal niet. Zoals begrijpelijk voor iemand met dwang (want laten we er dan toch maar van uitgaan dat ik OCD heb) heb ik heel internet al afgestruind voor antwoorden (ik weet het, niet doen want niets is zo abstract als sexualiteit en internet kan mijn vraag niet beantwoorden) : zoeken op internet is compulsief gedrag MAAR IK MOET EEN ANTWOORD HEBBEN!!
Het rare is: het antwoord weet ik eigenlijk al jaren. Ik ben gewoon een hetero met zo nu en dan een fantasievol uitstapje. Als ik het zo verstandelijk bekijk is het niet meer dan dat. En ik wil het ook absoluut bij een fantasie houden! Een date met een man in het echte leven, euhm nee, liever niet.

Maar, het OCD duiveltje zou het duiveltje niet zijn om mij juist hierop te pakken. Het duiveltje kent geen grijstinten en denkt óf zwart óf wit. Als ik me in grijs gebied vertoon neemt het duiveltje een loopje met mij. Ik word er compleet gek van en vervolgens beëindig ik mijn relatie om mijn partner en mijzelf niet voor de gek te houden. Iedere keer kom ik na enkele dagen weer met hangende pootjes terug. Het duiveltje heeft opeens geen invloed meer. Ik weet pas na zo’n rigoreuze beslissing echt wie ik ben en met wie ik verder wil, namelijk mijn vriendin! Ik zie dan pas weer wat het onderscheid is tussen fantasie en werkelijkheid.
Zodra ik weer met haar samen ben begint de ellende weer opnieuw. Ik krijg een same-sex fantasie die ik niet afkeur om vervolgens te twijfelen aan mijn geaardheid en daarna automatisch mijn relatie. Als ik hier probeer niet op te reageren worden de dwanggedachten erger, ik zie mezelf al in een leren pakje met gat achterin in een darkroom liggen (excuus voor mijn eventueel stigmatiserende dwanggedachte, OCD stigmatiseerd enorm!), scheldend op mijn vriendin. Dit is dus een progressieve dwanggedachte en geen fantasie meer.  Mijn relatie is één grote leugen gaat het vervolgens verder in mijn hoofd. Als ik dan nog niet ingrijp krijg ik agressieve dwanggedachten naar mijn vriendin. Ik word bang dat ik haar vanuit frustratie neer ga steken. Nog even blijven zitten in deze angst en hup daar komt weer een ROCD-tje aan (Relational OCD) want door al die gedachtes voel ik niet meer voor mijn vriendin wat ik zou MOETEN voelen. Uitmaken is de enige optie en na een paar uur of dagen kom ik weer met hangende pootjes terug.

Nu heb ik van bovenstaande cirkel nog regelmatig erg veel last. Al maak ik het gelukkig al lang niet meer iedere keer uit. Ik weet inmiddels ik het sub-type Spectrum HOCD heb (jezelf wel toestaan “breder en grijzer te fantaseren” maar het niet kunnen relativeren of in het juiste perspectief kunnen zien).. Ik weet, het klinkt misschien onbegrijpelijk, maar dat is heel de OCD ook… En de spectrum HOCD is echt de meest vervelende voor mij, al zo lang. Was ik maar gewoon 100% homo of 100% hetero, dan had ik er totaal geen moeite mee…
En zo loop ik al 13 jaar rond met deze gedachte..Misschien herkent iemand zich in mijn verhaal?

 

Athenas

Wisten jullie dat ik ook te boeken ben voor workshops en lezingen via het grootste sprekersbureau van Nederland Athenas. Voor meer informatie kijk op :

http://www.athenas.nl/sprekers/michiel-verheul

 

 

De straf van herstel?

Vanavond bereikt me een bericht van iemand die dezelfde “stoornis” heeft als ik. Iemand die net als ik haar hele leven hard heeft gewerkt om te participeren in de maatschappij. Diezelfde persoon heeft er net als ik niet voor gekozen om ziek te zijn. Altijd haar best gedaan om iets te betekenen voor de samenleving.
Maar toen kwam het onherroepelijke moment dat ook zij het niet meer trok, het moment dat zij ingehaald werd door haar ziekte. Een periode van angst, dwang en onzekerheid brak aan, niet alleen in haar eigen hoofd en om haar eigen vervelende dwanggedachten, maar ook om haar positie in de maatschappij.
Het masker was door haar stoornis op brute wijze verwijderd en liet haar ware en kwetsbare ik zien. Iemand die voorheen op handen werd gedragen en altijd iets wilde betekenen voor de maatschappij bleek een wrak te zijn, iemand die even niet meer de snelheid van de rest kon bijbenen. Iemand die zoals net gezegd, voorbij was gestreefd door haar ziekte.
Ze koos ervoor om hard aan de slag te gaan met zichzelf zodat zij binnen een bepaalde tijd weer kon meedraaien met de gemaskeerde maatschappij, nog steeds overtuigd van het goede wat dat haar zal brengen. Maar toen begon het gevecht… Niet alleen met haar dwanggedachtes en angsten, maar evenzo met haar omgeving.
Nu haar masker af was, hoopte zij op begrip. Van haar directe omgeving kreeg ze steun, ondanks dat ze haar niet begrepen. Een kring daarbuiten was de steun ver te zoeken maar ok, ze was bezig met herstellen dus ze zal snel weer mee kunnen draaien. En de kring daarom begreep haar niet en respecteerde het ook niet.
En nu blijkt dat haar herstel iets anders is als “genezing” een mentale stoornis is geen gebroken been waarvan je over het algemeen 100% herstelt.
Ze wordt steeds minder gehoord sterker nog, ze moet maar zien wie haar gelooft. Want een mentale ziekte is onzichtbaar, iets abstracts.
En net als abstracte kunst wordt zij door velen in de maatschappij niet begrepen. Maar verschillend met de maker van abstracte kunst heeft zij hier nooit voor gekozen.
Op een gegeven moment is zij zodanig hersteld dat ze weer mee wil doen met de “normale” maatschappij. Ze heeft geleerd haar grenzen duidelijk aan te geven en weet dat ze goed kan functioneren zolang ze diezelfde grenzen respecteert.
Zij is veranderd, ze durf zich meer kwetsbaar op te stellen maar de maatschappij ziet het niet. Zij kijken niet naar kwetsbaarheid maar willen zekerheid en zekerheid willen is meestal een vorm van angst.
Opeens blijkt deze sterke dame, die de confrontatie met haar stoornis durfde aan te gaan weinig meer waard in de maatschappij. Zonder haar masker wil geen werkgever haar nog een arbeidscontract geven, een hypotheek kan ze vergeten en ook een levensverzekering is niet meer af te sluiten.

De vrienden van haar gemaskerde ik zijn opeens verdwenen en ook de artsen die haar werkcapaciteit moeten beoordelen weten even niet waar ze het moeten zoeken.
Had ze haar masker wel af moeten doen? Had ze deze niet beter op kunnen houden totdat ze zodanig in de put zat dat er nog meer één rigoreuze oplossing was?
Nee! Haar openheid en kwetsbare opstelling is enorm belangrijk om het (zelf)stigma te verkleinen. Zij heeft laten zien dat ze sterker is dan de maatschappij, iemand die zoveel kracht heeft om de zwaarste opdracht van haar leven uit te voeren; zij durfde het aan om de confrontatie met zichzelf aan te gaan en haar grootste angsten onder ogen te zien..
Als dank krijgt zij een onvoldoende op haar hoofd gestempeld, enkel en alleen omdat zij zo krachtig was?
Maar is ook zij niet onderdeel van de maatschappij? Ja! En juist zij maakt het verschil… En alleen daarom heb ik zoveel respect voor haar en weet zeker dat ze het uiteindelijk gaat redden!

Hulptelevisie: niet altijd een horrorstory!

Er is een hoop te doen over hulp-tv van RTL. Ik snap de reacties van de deelnemers heel goed. Ik vind het ook belachelijk dat presentatoren zich met regelmaat de rol van hulpverlener aanmeten of een “hulpkliniek” puur en alleen commerciële belangen heeft. En RTL als hulpverlenende instantie / filantropische instelling is natuurlijk ook van de gekke.  Toch ligt het niet zozeer aan de zender zelf, maar vooral aan de mensen die het programma maken. Zijn zij integer en weten ze hun plek? Hebben ze de juiste hulp ingeschakeld (gediplomeerde hulpverleners)? Houdt de presentator zich op de achtergrond? Krijgen de deelnemers ook genoeg rust? Wat is de insteek van het programma, aapjes-tv of de-stigmatiserend? Is het opname en therapieschema goed op elkaar afgesteld? Hoe is de nazorg geregeld?

Tijdens mijn deelname aan Levenslang met Dwang in 2014 heb ik het productieteam van Blue Circle als zeer prettig ervaren. Ook de samenwerking met de therapeuten van het AMC (De Bascule) was goed.  De nazorg behoefde wel wat verbeterpunten, maar dat hebben wij ex-deelnemers aangegeven en is erkend door zowel het AMC alsook de producent. Ik heb begrepen dat dit bij het 2e seizoen stukken beter geregeld was.

Ik gebruikte het programma om sneller hulp te krijgen voor mijn mentale kwetsbaarheid en om het stigma rondom mentale kwetsbaarheden in het algemeen te helpen verkleinen. Ik stond al ruim een jaar op de wachtlijst in de reguliere GGZ zonder uitzicht op snelle en adequate hulp. Dat het programma mij dan “gebruikte” om televisie te maken besefte ik maar al te goed. Toch kon me dat in die tijd niets schelen en ook nu heb ik nog steeds geen spijt van die keuze.

Mijn deelname aan Levenslang heeft mij (mede) doen beseffen dat ik een andere weg moet inslaan om een fijn en stabiel leven te krijgen. Zo ben ik onlangs begonnen met de studie Ervaringswerker. Door Levenslang werd ik een uithangbord voor mijn (vorm van) OCD. Ik heb zoveel reacties gehad van mensen die ermee geholpen zijn.  Ik mag regelmatig lezingen geven op uni’s, gemeentes, ministeries en bij andere belangstellende organisaties.  Natuurlijk heeft dit ook met mijn eigen instelling en karakter te maken en met het feit dat ik zelf jarenlang tv heb gemaakt. Mijn verwachtingen waren op voorhand anders. Bovendien ben ik deels betrokken geweest bij de ontwikkeling van Levenslang wat er mede voor heeft gezorgd dat het productieteam zich zo inlevend heeft weten op te stellen.

Kortom, hulp-TV? Nee ik ben er geen voorstander van, maar in mijn (wellicht) uitzonderlijke geval heeft het mij enorm veel kracht gegeven om door te gaan. Het spijt mij dan ook te lezen dat er mensen echt ongelukkig door geworden zijn.  Mocht RTL met hulp-tv door willen gaan dan weet ik nog wel een productieteam wat integer te werk gaat!

De kassarij…

De luiers bij de Plus zijn in de aanbieding, deze geldt tot 02 januari 2016 dus grijp je kans! Een mooie gelegenheid voor mij om eens naar de Plus in Geleen te gaan. We komen daar eigenlijk niet veel, maar voor die 3 voor de prijs van 2 aanbieding rijd ik graag wat om:)

In de winkel blijkt het erg druk, iedereen moet opeens op zondag boodschappen doen, logisch want de voorraden in huis zijn tijdens de kerstdagen flink geslonken en met deze gratis en voor niets kerstdag erbij wil je stiekem nog wel een dagje genieten… De drukte in de winkel is voor mij niet iets waar ik heel gelukkig van word, dus snel de luiers pakken en bij de snelkassa afrekenen.

Gelukkig viel de rij daar mee, een stuk of vier wachtenden voor me dus prima dat houd ik wel vol. Voor me staat een meisje wat alleen een pak houdbare melk in haar handen heeft, nog steeds niets aan de hand dus. Maar opeens komen er een jongeman en een opgemaakt meisje bij haar staan met twee compleet gevulde mandjes, het pak melk is met een factor 30 vermenigvuldigd. Nu vind ik het niet zo’n probleem dat iemand met veel boodschappen voor mij staat dus ik denk van ach laat maar zitten ze zullen wel haast hebben. Totdat blijkt dat zij niet alles in 1 keer willen afrekenen maar ieder mandje apart. Nou is mijn irritatie-grens toch bereikt en ik zeg tegen de twee “aansluiters” of ze nu alle boodschappen apart willen afrekenen of bij elkaar? En dan begint het relaas:

“Wat heb ik met jou te maken vriend!? begint de jongeman. Gelijk sluiten de dames zich bij hem aan en beginnen een tirade tegen mij alsof ik al hun boodschappen in een keer onder gekotst heb. “Wat moet jij mafkees, wie denk je wel dat je bent!?” “Bemoei je met je eigen zaken”, “We hebben niets met jou te maken”..

“Niets met mij te maken?” zeg ik verbouwereerd. Ik vraag toch alleen maar of jullie allemaal gezamenlijk afrekenen of niet? Het pak-melk-meisje gaat ondertussen wel overstag en besluit haar vriendje en vriendinnetjes spulletjes tegelijk af te rekenen. De andere twee zijn het daar niet mee eens en vinden dat ik mijn “bek moet houden” en niet moet zeiken.

Ik besluit me niet druk meer maken over die boodschappen van hen. Echter ik zeg nog wel wat over de jongeman zijn manier van praten tegen mij. Hij begint kwader en kwader te worden en gaat met z’n magere scharminkel-figuurtje tegen me aan staan. Hij probeert zich duidelijk groot te houden tegenover zijn vriendinnetjes.. Helaas stort zijn hoogmoedigheid voor mijn en de ogen van tientallen andere wachtenden in. Hij geeft zich niet gewonnen dat is hem aan te prijzen. Maar mijn kalmte irriteert hem mateloos. De verstandigste van de drie trekt hem weg en zegt dat ik het niet eens waard ben om tegen te praten en te bekijken..

Maar goed ik heb mijn punt gemaakt. Dat ziet ook een kassadame die mij naar een andere kassa begeleidt. Ik mag met mijn pampers langs ‘de drie’. Uiteraard krijg ik nu nog meer verwensingen naar mijn hoofd geslingerd, waaronder “Schrijf een boek!” (!?) en dat vond ik nog het meest frappante want daar moest ik hen gelijk in geven, ik moet dat inderdaad eens doen, een boek schrijven. Ik heb besloten het er maar bij te laten en vervolg mijn weg.

Het irritante aan mezelf is dat ik tijdens het naar huis rijden mezelf op wat vooroordelen betrap. Gelukkig schakel ik snel weer over tot de orde van de dag en besef dat dit gelukkig maar uitzonderingen zijn… Om mijn laatste restje ontgoocheling weg te krijgen schrijf ik nu geen boek zoals mij geadviseerd werd, maar dit blogje.

En nu ben ik weer helemaal vrolijk, maar dat komt meer door de lach van mijn kleine poep- en plasfabriekje toen hij wakker werd..

Verslaafd zijn is crimineel!

RTL Late Night, vrijdagavond. Wendy van Dijk is te gast vanwege haar gewonnen rechtszaak tegen de Quote. Wendy eist een schadevergoeding van het blad omdat zij een langslepende roddel over haar vermeend drugsgebruik hebben gepubliceerd. Quote geeft aan dat zij meerdere betrouwbare bronnen hebben maar wil deze vanwege de gevoeligheid op het Mediapark niet vrijgeven.
Er wordt gedaan alsof er een gigantische misdaad is gepleegd en dat de “daders” gestraft moeten worden (of dit nu Wendy is of de Quote mag je zelf invullen). Uiteraard heeft Wendy alle recht om zich te verweren tegen onwaarheden en dat heeft ze gisteren met succes gedaan. Ze krijgt een schadevergoeding van 5.000 euro.
Voor Wendy gaat het helemaal niet om het geld maar om haar goede naam te redden. Zij heeft net als iedere moeder een voorbeeldfunctie voor haar kinderen.. Ook heel logisch!
Maar wat ik nu echt jammer vind is dat er weer niet over verslaving word gesproken als ziekte, dat men er gevoelig voor kan zijn en dat de ziekte juist in Hilversum een groot probleem vormt. Het taboe om je kwetsbaar op te durven stellen is nog lang niet doorbroken en groeit zelfs ieder jaar nog.
Het is geen schande als je eens drugs hebt gebruikt, het is geen schande dat je wellicht ooit verslaafd bent geweest of zelfs nu nog bent. Het is wel een schande dat verslaving wordt vergeleken met een ernstige vorm van misdaad. Mensen die verslaafd zijn worden vaak als het afvoerputje van de maatschappij gezien.
Mensen waar je niets aan hebt, onbetrouwbaar en zonder ruggengraat. Vaak zijn mensen die verslaafd raken juist gevoelige mensen die zich ergens rottig over voelen of stress hebben over een probleem. Zij voelen zich vaak over-verantwoordelijk naar anderen toe of zijn door de huidige maatschappij tergend onzeker geraakt. Het masker moet echter opblijven want kwetsbaarheid is een afgang. De drugs, drank of nicotine biedt dan uitkomst. Deze zorgt voor een klein geluksmomentje en zorgt ervoor dat je weer even wat zekerder over kan komen. Iedereen kent het wel, dat als je een paar drankjes op hebt je opeens wel die leuke meid of die vervelende collega durft aan te spreken.
Verschil met gebruikers en verslaafden is dat laatstgenoemden de keus niet hebben om op het juiste moment te stoppen. Het gevoel van euforie en minder depressieve gevoelens is sterker dan de realiteit waarin angst en onzekerheid overheerst.
Een verslaafde heeft echter steeds meer nodig om dit euforische punt te bereiken en zal progressief gaan gebruiken. Eerst één avond, dan twee tot vier avonden per week, dan ook overdag en uiteindelijk wordt het net als de koffie een dagelijkse levensbehoefte. De verslaafde is afhankelijk geraakt van middelen en gaat hier zelf niet uit geraken.
De verslaafde durft geen hulp te vragen want het taboe over de afhankelijkheid van middelen is gewoon te groot. De enige waar de verslaafde zich veilig voelt zijn andere gebruikers, want daar deelt hij of zij dat geheim mee.
Uiteindelijk belanden sommige gebruikers op straat, of in een kliniek omdat de omgeving het tóch heeft opgemerkt. Zij zitten dan tegen hun zin in een kliniek en zitten hier niet voor zichzelf. Zij vinden immers niet dat ze verslaafd zijn.
Een klinische opname blijkt pas te werken op het moment dat iemand zelf écht erkent dat hij of zij een probleem heeft. Vaak is dit veel te laat waardoor de afhankelijkheid dermate groot is geworden dat het een hel is om af te kicken.
Als het dan toch gelukt is om af te kicken moet je maar om kunnen gaan met alle triggers in het normale leven. Ieder middel is op bijna elke hoek van de straat te vinden. Je vrienden en collega’s “gebruiken” nog wel en je ziet dat enkelen van hun eigenlijk hetzelfde probleem als jij hebben. Je spreekt ze erop aan en het lijkt alsof je jezelf hoort praten, “ik ben niet verslaafd” ik kan er morgen zo mee stoppen.
Het is eerder stoer en relaxed om te gebruiken dan dat je beseft dat, wanneer je gevoelig voor verslaving bent, het dodelijk kan zijn.
Kwetsbaar opstellen is nog steeds een erg moeilijke opgave voor velen. Het zou zoveel schelen als het stigma rondom deze en andere mentale beperkingen verkleind wordt. Dat mensen hierdoor eerder hulp gaan zoeken en niet uit dat heel erge diepe dal weer naar boven hoeven te klimmen. Dat de bodem eerder bereikt wordt en dat er na je therapie meer stabiliteit ontstaat door openheid.
Ik zeg niet dat iedereen nu spontaan al zijn problemen op tafel moet leggen, zeker niet, maar een klein beetje meer nuance en eerlijkheid naar elkaar toe zal echt de wereld niet doen vergaan.

En Wendy, ik hoop oprecht dat je die 5.000 euro aan een bekende om je heen schenkt die graag van zijn verslaving af wil…

Islam eng of niet?

Islam, eng of niet?
Ik ben katholiek, maar niet zo opgevoed. Wel is mij geleerd alle gelovigen en ongelovigen te respecteren. Dat er extremisten in ieder geloof zijn is helaas een feit. De IS is daar een voorbeeld van maar er zijn ook katholieke priesters geweest die hun handen niet thuis konden houden van kinderen. Het vreemde is dat over die priesters wel veel te doen is geweest maar niet alle katholieken daarvoor werden “veroordeeld”. Wel heeft de Paus zijn verantwoordelijkheid genomen en krachtig zijn ongenoegen over het misbruik uitgesproken.
Sommige mensen vinden het nodig om door de daden van IS alle moslims te veroordelen. Iets wat te belachelijk voor woorden is, zeker in een vrije democratie als Nederland. Over het intrekken van de visa voor verschillende sprekers van het Rohamaa event in Rijswijk durf ik verder geen oordeel geven. Als blijkt dat zij inderdaad IS steunen en/of andere terroristische groepen of wanneer zij radicale ideeën hebben is het terecht dat hen de toegang wordt geweigerd; in ons land is daar geen ruimte voor. Als dit niet zo is, lijkt het mij niet meer dan logisch dat deze mensen gewoon kunnen spreken. Waardoor komt het toch dat veel Nederlanders zo negatief tegen de Islam aankijken? Ik denk dat het komt door de media, terroristische daden worden in beeld gebracht als “onderdeel” van de Islam. Een miniem percentage islamitische terroristen krijgt veel aandacht. Daardoor lijkt het alsof er velen zijn. Gelukkig is het gros van alle moslims net zo tegen IS als mensen met een ander of geen geloof. Alleen wordt daar minder aandacht aan besteed. Hierdoor is er dus een verkeerd beeld ontstaan over de Islam. De enigen die het, in mijn optiek kunnen veranderen zijn de moslims zelf door ervoor te zorgen dat er meer positieve media-aandacht komt voor hun geloof. De enige die nu erg hard schreeuwen op tv zijn de terroristen. Snoer hen (de terroristen) de mond door al het goede van de Islam naar buiten toe te prediken. En voor iedereen geldt: heb elkaar lief en respecteer elkaar als mens, keur iemand niet af om zijn geloof maar om zijn (criminele) daden. Dan maakt geloof niet meer uit, Het is een schande dat sommige mensen het nodig vinden om in naam van een geloof onrust en verderf te zaaien.

A knife at my throat?

Lifelong OCD (previously published by me on this website)

On Monday I might suddenly think I’m gay, then on Tuesday I’m convinced I’ll be detained under the Mental Health Act because I’ve gruesomely murdered my girlfriend.

I am Michiel, 35 years old and suffer from compulsive thoughts. In my case these are very violent and frightening thoughts about aggression and sex. I’ve been having these awful thought since the age of 25. I have never done anything bad, other than driving myself crazy with these thoughts.

Read out loud, arrange, repeat, repeat, repeat…

After trying several less successful therapies, I realized something really had to be done about these awful thoughts, so I decided to take part in the Dutch television programme Lifelong OCD.

The therapists in the programme use cognitive behavioural therapy and exposure exercises. For me it meant writing down, arranging and reading my compulsive thoughts out loud. That wasn’t an easy exercise. I wanted to get rid of these thoughts and now I had to pay even more attention to them.

You write down the most bizarre and horrible thoughts on paper -there were dozens- and then you read them out loud many times. The strange thing about it is, whilst reading the thoughts out loud, you feel the fear at first increase enormously but then eventually it just fades out. The more often I do it, the less tormented I am by nasty compulsive thoughts.

So I don’t run away from these thoughts anymore, I seek them out and “look them straight in the eye”.

Exposure compulsive thoughts

As well as reading out loud, the therapists asked me to do several exercises that would increase my fear of my aggressive thoughts to an unprecedented high level. How on earth do you do such a thing? Well, they’d figured out something “fun” to do.

The first exercise was to use a dauntingly sharp steak knife with my therapist and fellow sufferers right next to me. Pff, I broke out in a cold sweat, but finally the fear faded. This was similar to reading out loud those awful thoughts. Afterwards it was a lot easier to use the knife and I don’t put it away anymore either.

A knife at my throat?

A few days later the biggest challenge was waiting. I had to shave Kai, my fellow OCD sufferer, with an old-fashioned barber’s straight razor. This is a difficult exercise even for people without compulsive thoughts, but for me it was the ultimate test. I was gigantically nervous when we walked to the barber’s. Kai wasn’t afraid of anything; he already knew that nothing would happen.

On the way there the most bloody and horrific images came to mind. In an unprecedented way the fear took possession of me. The only thing I wanted to do, was to run away as fast as I could, from the therapists, from Kai and from the camera crew.

Having arrived at the barber’s, I had almost slipped into some sort of trance: this awful exercise felt as if I, not Kai, would get the knife at the throat.

Kai sat down quietly and the barber showed me how to shave him. I have no idea if I paid attention to what he said; I was totally panicked and didn’t think that I could do it. Yet I knew I had to persevere, there was no other way. If I ran away now, the fear would have won and this thought would influence my wellbeing more then ever.

The imp of my mind

After a couple of minutes I held the razor in my hands, very clumsy and scared I started this ridiculous exercise. But what happened then was very remarkable. I wasn’t afraid of wanting to slit Kai’s throat, no I was afraid that I would hurt him accidently,not on purpose and so I proceeded very carefully. The compulsive thought was there, but reality predominated.

A minute of shaving was enough for me; I felt the need to recover from all the emotions going round in my head. A few minutes later I felt relief, nothing had happened, I didn’t hurt Kai by accident and I certainly didn’t hurt him on purpose.

It felt as if the extreme compulsive thought, the imp of my mind, had suffered a defeat. I could hear him sulk and try to return but I was stronger! Not by pushing him away, like I tried for years to do, but by taking up the challenge. Not easy, definitely not, but finally I’ve got the feeling that I outsmarted my compulsive thought.

I’m certainly not completely rid of it yet, but I have progressed a lot. Everyone suffering from tormenting compulsive thoughts deserves the same relief. If the television programme leads to others finding a way out of obsessive compulsive disorder, then it hasn’t only been helpful for us.

Leugens (FB column voorjaar 2015)

Leugens 
In de krant lees ik het bericht dat een puber uit Amerika gelogen heeft over zijn fortuin wat hij heeft vergaard met beleggen. Hij zei dat hij tussen de lessen door 75 miljoen dollar had verdiend. Bijna alle kranten en TV stations namen het bericht voor waar en publiceerden zijn verhaal. De puber kreeg uiteindelijk spijt (vooral door zijn boze ouders) en is zelf naar een krant gegaan om aan te geven dat hij alles verzonnen had.

Dit bewijst weer dat de media graag op zoek zijn naar sensatie en vaak niet aan wederhoor doen, laat staan onderzoek. Het brengen van nieuws of het nu een leugen is of niet is prioriteit nummer 1 van de nieuwsredacties.

Met leugens schijn je dus verder te komen dan met de waarheid. Grootspraak is belangrijker en meer van invloed dan iemand die zich kwetsbaar op stelt. Van een puber is dit nog wel te begrijpen, hij is immers onzeker en wil graag door middel van een leugen zich beter voordoen dan de werkelijkheid. Het siert hem dat hij ondertussen inziet dat hij fout zat en daarom zelf de krant op zoekt. Als hij dat niet had gedaan had hij wellicht tijden lang als super succesvolle beurshandelaar door het leven gegaan. Iets wat hem uiteindelijk toch zou opbreken want hoe kun je blijven doorgaan met geld uitgeven wat je helemaal niet hebt? 
Hij had er na enkele maanden nog een veel mooiere leugen van kunnen maken, namelijk dat hij ten onder is gegaan aan zijn eigen succes, dat hij zijn grote fortuin in een keer kwijt was. De media hadden er enorm van gesmuld en waarschijnlijk had de jongen rijker dan ooit geweest door zijn verzonnen 2e episode -tegen betaling- aan de krant te doen.

Media zoeken sensatie, dit is al zo lang als dat zij bestaan. Stemmingmakerij is de core business van journalisten. In Nederland heb je de rechtse Telegraaf met aan de andere kant de linkse Volkskrant. Allebei brengen zij hun nieuws zoals het hen het beste uitkomt. Naast de kranten zie je dit ook terug in de maatschappij, meningen worden gemaakt door iemands achtergrond, de linkse elite loopt zogenaamd weg met de Islam terwijl veel rechtsdenkenden de Islam verafschuwen.

Het nieuws van de gijzeling begin dit jaar in Sydney is een mooi voorbeeld, de reacties op de ‪#‎illridewithyou actie worden geprezen door veel mensen in de linkse hoek want niet iedere moslim is aansprakelijk voor de wanstaltige daad van een andere moslim. De rechtse kant schermt bij hetzelfde bericht met cijfers over hoeveel moslims IS wel niet steunen. Het is maar welke krant je leest om je mening te vormen. De waarheid zal ergens in het midden liggen.

Een van mijn dwangmatigheden is dat ik al het nieuws wil lezen, uren per dag besteed ik aan het opzoeken van nieuwe berichten. Vele websites van nationale en internationale media komen voorbij en wat mij opvalt is dat de media erg lui zijn. Als bijvoorbeeld het AD met een nieuwtje komt kopieert de Telegraaf dit met als bronvermelding het AD. Nieuws omdat het moet dus… In veel artikelen zitten ook nog eens spelfouten en op websites als geenstijl druipt de mening van de redacteur nog net niet je scherm uit.

Bij Powned gaan ze nog een stapje verder en bij gebrek aan een rel creëren ze er daar graag zelf een, de Onnogate. Dat iemand zijn baan daardoor kwijt raakt is omdat hij het zelf heeft veroorzaakt zegt Rutger Castricum vervolgens. Want publiek figuur, agenda, gemeenteraad afzeiken, bla bla bla. De Onno-steuners roepen dat hij zelf mag weten wat hij in zijn vrije tijd doet terwijl de Onno-haters een gevoel van “gerechtigheid” hebben en dat Onno het had kunnen weten want hij is immers getrouwd geweest met Albert Verlinde. 
In ieder geval heeft Powned nog wel de moeite genomen om onderzoek te doen hoe slecht het ook was. En het is ze gelukt, want de kranten staan al weer twee weken vol met de nieuwtjes rond Onno en Toyboy II.

Over een paar weken weken lezen we nauwelijks nog iets over de gijzeling in Sydney terwijl een foto van Onno Hoes met zijn neefje op de voorpagina van kranten en nieuwswebsites prijkt.

Nieuwsgaring, ik snap er nog altijd niet veel van en toch blijf ik kijken, steeds-maar-weer….

GGZ in Nederland

GGZ instellingen in Nederland
Er is al geruime tijd veel te doen over de hulpverlening in Nederland. De GGZ instellingen zijn enorm duur en de managers van dergelijke instellingen vangen per maand duizenden euro’s voor mismanagement. Heb ik het in het verleden al eens over die managers gehad, nu gaat mijn aandacht meer uit naar de hulpverleners zelf…
Toen ik voor mijn stoornis hulp ging zoeken dacht ik snel geholpen te zijn en na een korte tijd van therapie weer 100 procent te kunnen functioneren. Dat dit een beetje een te positieve instelling was bleek al snel.. Ten eerste heb je een gigantische wachtlijst bij alle instellingen, tot nog toe geen enkele uitzondering.
Als je na minimaal vier maanden aan de beurt bent krijg je een computerschermpje voor je wat je mag invullen.. Allerlei vragen die moeten helpen met de diagnose. Geloof me, ik heb dit in de afgelopen decennia al vele malen mogen invullen. De computer berekent vervolgens welke stoornis je hebt.. OCD, ADHD, NAO, hoogbegaafd, hooggevoelig… Jaja ze geven allemaal een stempeltje wat er nog net niet zoals een bonnetje bij de fruitweegschaal in de supermarkt uitkomt.
Met je labeltje op je voorhoofd geplakt wordt je vervolgens weer een paar maanden in de wacht gezet. Een goede wijn moet ook rijpen zal men denken… Dan na een periode van zes weken ofzo mag je op audiëntie komen bij de Psychiater. Deze persoon gaat voor het eerst naar je luisteren terwijl hij eigenlijk al lang weet wat hij moet doen, je labeltje zit immers op je voorhoofd dus moeilijk kan het niet zijn. Je krijgt als je lang genoeg “klaagt” misschien wel een pilletje om de stoornis meer leefbaar te maken… Met je receptje in je hand ga je vervolgens naar de apotheek en begint braaf je medicatie te slikken. Alle bijwerkingen maken het geheel nog erger en bellen naar de instelling heeft geen zin, er is niemand beschikbaar behalve de psychiater die dan maar wat kalmerende medicatie voorschrijft. Hup weer naar de apotheek en als een zombie de komende maanden op de wachtlijst door.
Dan komt het moment dat je hoog op de wachtlijst staat, je belt natuurlijk iedere week voor een tussenstand… Ik kreeg bij één instelling keer op keer te horen dat ik op nummer 1 stond maar geen enkele psycholoog mijn cocktail aan stoornissen durfde te behandelen. ‘Michiel, alleen de beste behandelaar is voor jou effectief..’ Ondertussen stond ik al maanden op de wachtlijst. Uiteindelijk kwam er nooit de juiste hulp bij deze kliniek en kon ik weer naar een andere…
Dan is uiteindelijk toch het moment daar dat je hulp krijgt, de pillen werken nog niet echt, maar in combinatie met de therapie zal er toch een verbetering moeten optreden denk je. Het eerste gesprek ben je vooral zelf aan het woord, de therapeut knikt gezellig mee maar heeft natuurlijk ook al van de computer gehoord wat je nu mankeert. Dan ga je het over een plan hebben om er bovenop te komen.. De hulpverlener heeft een mooi stappenplan voor je opgesteld. Je begint enthousiast met stap 1 uit het plan. Dit lukt zowaar snel.. Je komt op je tweede gesprek en weer zit daar die aardige hulpverlener met je praten over hoe goed je het allemaal wel niet doet. Dan stap 2, deze is al iets moeilijker, maar ik krijg de tijd… Gelukkig… Stap 2 is een stuk moeilijker, dit bespreek ik de keren daarop.. Fijn, de hulpverlener begrijpt het en we gaan terug naar stap 1. Zo gaat dit weken, maanden en soms jaren door… Ik heb hulpverleners gehad die altijd met mij mee praatte over hoe zwaar ik het wel niet heb en dat ik zo goed bezig ben..
Bullshit!! Echt ik kan me er enorm over opwinden.. Meepratende hulpverleners zijn egoistisch, bang voor hun baan en houden zich vast aan teveel regeltjes.. Ik wil daar niet zitten om een soort van vriend te hebben die met mij meepraat over mijn stoornis.. ik wil vooruitgang boeken! Geen gezeur over hoe het toch zou komen dat ik iets moeilijk vind om te doen.. Niet graven in een verleden waardoor het misschien zou kunnen komen… Ik leef nu en wil nu beter kunnen dealen met mijn stoornis.. De stap om hulp te zoeken is al groot genoeg geweest laten we dan nu in vredesnaam dat moeilijke pad naar verbetering bewandelen. Eerst hand in hand met de hulpverlener en later steeds meer alleen.. Waarom krijg ik dan een hulpverlener die bij de eerste etappe mij niet motiveert om naar de tweede etappe te gaan? Iemand die liever meepraat om mij zo lang mogelijk binnen de instelling te houden? Immers, hoe langer in de instelling hoe meer garantie op inkomsten vanuit mijn verzekeraar.. Ik weet het klinkt zuur, maar helaas heb ik dit bij drie van de vier klinieken meegemaakt in de afgelopen jaren…
Mijn doorbraak kwam pas op het moment dat ik voor het oog van de camera voor gans het land met de billen bloot ging. Ik kreeg in een paar weken de juiste therapie, zeer zwaar maar o zo effectief! Een paar weken zweten en de maanden hierna waren ook nog bijzonde zwaar maar er werden stappen gemaakt. Mijn diagnose van OCD werd in 2010 al gesteld, maar pas in 2014 kreeg ik juiste behandeling.. Een zware maar effectieve behandeling, de hulpverleners dreven mij tot het uiterste.. Maar uiteindelijk kwam er binnen enkele maanden een verandering op gang die blijvend lijkt te zijn.

Natuurlijk heb ik nog last van mijn dwangmatige gedachten, natuurlijk heb ik nog van die bijzonder vervelende intrusies die blijven hangen. Maar ik heb door weten te zetten, de gifbeker moest volledig leeg. Het is te belachelijk voor woorden dat daar een televisieprogramma voor nodig was om zover te komen.
Een hulpverlener die je leert en motiveert om door te gaan, dat zijn de mensen waar je wat aan hebt. Mensen die ik verafschuwd heb omdat ze mij tot het uiterste dreven. Niet lullen maar poetsen, dat was de mentaliteit… Daar heb ik pas echt wat aan gehad! Meepratende hulpverleners… Nee ik hoop het nooit meer mee te hoeven maken..
Als je goed zoekt en open staat voor verandering is er in Nederland de juiste hulp. Jammer dat dit de realiteit is. De wachtlijsten zullen bij een hardere en meer motiverende behandeling korter worden naar mijn idee. Want ik sta tegenwoordig met volle energie en kracht in het leven. Dat is te danken geweest aan Carmen, mijn familie, vrienden en die hele vervelende hulpverlener… Ik werk weer en verdien mijn eigen geld, heb een prachtig huis langs de Maas en het belangrijkste: ik en Carmen verwachten ons eerste kind in November.. Iets wat ik enkele jaren terug niet had durven dromen..

Het begin van mijn herstel is vanaf a.s. maandag weer te zien op RTL 5. Jammer, want ik ben inmiddels een paar stations verder, maar goed. Het programma heeft mij zo enorm geholpen dat ik dit maar voor lief neem… Ik hoef niet te kijken, een afgesloten hoofdstuk. Een behandeling die ik voor altijd zal blijven herinneren en zeker niet door de camera’s die alles vastlegde..
In memoriam: Michael Lantsink