Voor OCD’ers:
SPIKE ALERT!
Hokjes denken is zooooo OCD….
Ok, ik ga een ontboezeming doen waar ik heel veel moeite mee heb.
Zoals velen van jullie weten heb ik vaak last van dwanggedachten. Deze zijn agressief of seksueel van aard. Vandaag heb ik het eens over de tweede:
Ik heb me eens ernstig verdiept in mijn HOCD (bang om homo te zijn / worden). Waarom heb ik deze gedachte en is het wel OCD? Ben ik niet gewoon homo? Ik heb een schat van een vriendin, een lieve zoon en zou dus gelukkig moeten zijn. Meestal ben ik dat ook, maar er zitten periodes bij waarin het helemaal niet goed gaat. De HOCD speelt dan behoorlijk op en ik heb het gevoel in één grote leugen te leven.
“Mijn vriendin is slechts een dekmantel voor mijn verborgen homoseksualiteit.” Vervolgens bespreek ik dit met haar en ja, dat zijn gewoon rot gesprekken. Zij geeft zoals altijd aan dat het dwang is maar ikzelf twijfel daaraan. “Zij zegt dat het dwang is omdat ze anders bang ik dat ik haar verlaat”
Kennen jullie de Kinsey Scale? Zo niet is best interessant, je kunt hier kijken in hoeverre je homo, bi of hetero bent (jaja stom dat dat getest kan worden en we moeten niet in hokjes denken). Bij mij kwam er hetero uit, maar niet helemaal…
Het lastige is bij mij als volgt, ik weet van mezelf dat ik niet 100% hetero ben. Zoals zovelen fantaseer ik wel eens over hetzelfde geslacht. Het opvallende is dat dat mij prikkelt, ik schrik me rot want dat is niet wie ik denk te zijn.. Deze schrik heb ik al vanaf mijn 24e, toen fantaseerde ik er voor het eerst over. Ik vind een eventuele bi-curious of bi-seksuele status helemaal niet zo erg. Wat vind ik dan wel erg? Ik schiet een beetje door, ik denk bij of na het hebben van een same-sex fantasie (waar ik in eerste instantie dus geen moeite mee heb) direct dat ik een relatie moet met hetzelfde geslacht. Dat ik het dus uit moet maken met mijn vriendin en dat ik al mijn hele leven in één grote leugen leef. Een relatie met een vriend kan ik me echter absoluut niet voorstellen en gezellig leuk knuffelen / zoenen / lepeltje lepeltje liggen met een man al helemaal niet. Zoals begrijpelijk voor iemand met dwang (want laten we er dan toch maar van uitgaan dat ik OCD heb) heb ik heel internet al afgestruind voor antwoorden (ik weet het, niet doen want niets is zo abstract als sexualiteit en internet kan mijn vraag niet beantwoorden) : zoeken op internet is compulsief gedrag MAAR IK MOET EEN ANTWOORD HEBBEN!!
Het rare is: het antwoord weet ik eigenlijk al jaren. Ik ben gewoon een hetero met zo nu en dan een fantasievol uitstapje. Als ik het zo verstandelijk bekijk is het niet meer dan dat. En ik wil het ook absoluut bij een fantasie houden! Een date met een man in het echte leven, euhm nee, liever niet.
Maar, het OCD duiveltje zou het duiveltje niet zijn om mij juist hierop te pakken. Het duiveltje kent geen grijstinten en denkt óf zwart óf wit. Als ik me in grijs gebied vertoon neemt het duiveltje een loopje met mij. Ik word er compleet gek van en vervolgens beëindig ik mijn relatie om mijn partner en mijzelf niet voor de gek te houden. Iedere keer kom ik na enkele dagen weer met hangende pootjes terug. Het duiveltje heeft opeens geen invloed meer. Ik weet pas na zo’n rigoreuze beslissing echt wie ik ben en met wie ik verder wil, namelijk mijn vriendin! Ik zie dan pas weer wat het onderscheid is tussen fantasie en werkelijkheid.
Zodra ik weer met haar samen ben begint de ellende weer opnieuw. Ik krijg een same-sex fantasie die ik niet afkeur om vervolgens te twijfelen aan mijn geaardheid en daarna automatisch mijn relatie. Als ik hier probeer niet op te reageren worden de dwanggedachten erger, ik zie mezelf al in een leren pakje met gat achterin in een darkroom liggen (excuus voor mijn eventueel stigmatiserende dwanggedachte, OCD stigmatiseerd enorm!), scheldend op mijn vriendin. Dit is dus een progressieve dwanggedachte en geen fantasie meer. Mijn relatie is één grote leugen gaat het vervolgens verder in mijn hoofd. Als ik dan nog niet ingrijp krijg ik agressieve dwanggedachten naar mijn vriendin. Ik word bang dat ik haar vanuit frustratie neer ga steken. Nog even blijven zitten in deze angst en hup daar komt weer een ROCD-tje aan (Relational OCD) want door al die gedachtes voel ik niet meer voor mijn vriendin wat ik zou MOETEN voelen. Uitmaken is de enige optie en na een paar uur of dagen kom ik weer met hangende pootjes terug.
Nu heb ik van bovenstaande cirkel nog regelmatig erg veel last. Al maak ik het gelukkig al lang niet meer iedere keer uit. Ik weet inmiddels ik het sub-type Spectrum HOCD heb (jezelf wel toestaan “breder en grijzer te fantaseren” maar het niet kunnen relativeren of in het juiste perspectief kunnen zien).. Ik weet, het klinkt misschien onbegrijpelijk, maar dat is heel de OCD ook… En de spectrum HOCD is echt de meest vervelende voor mij, al zo lang. Was ik maar gewoon 100% homo of 100% hetero, dan had ik er totaal geen moeite mee…
En zo loop ik al 13 jaar rond met deze gedachte..Misschien herkent iemand zich in mijn verhaal?